Malarz nieba i ziemi, i wszystkiego co pomiędzy. Chmur jak niebieskie buły, wachlarzy drzew, tulących się do siebie  domów i tęczowych jezior. Zmarłej Babci    i pustego mieszkania. Chodzi własnymi pastelowymi ścieżkami, dłonią przeciera sobie suche szlaki, zdmuchuje kolorowy pył drogi i dodaje kredką dróżkę od zielonego kościoła do błękitnego nieba.  Zakochany w pejzażu po sam horyzont. Łowca portretów. Szybkim gestem suchej pasteli łapie na gorącym obrazku przechodzące  przez warsztat dziewczyny, diabły i anioły, twarze kolegów.